Voordat ek 5 jaar oud was, het my ouma Gran my op 'n landsreis per trein geneem. Net ons twee - in 'n coupé op die Trans-Karoo. En net daar het die avontuurlus, wat in elk geval reeds in my gene ingeteel was, vlamgevat - saam met die aanvaarding dat dit alles moontlik was, selfs vir 'n voorskoolse plaaskind saam met haar ouma. Ek het verbasend baie herinneringe oorgehou van daardie wonderlike avontuur - maar nie een van hulle het te doen met veiligheid nie.
En dis 'n ding wat aan my karring. Nou die dag kry 'n vriendin lus vir die trein - Kaapstad na Wolseley. En waar is ons besorgdheid ? Die weer ? Die prys van die treinkaartjie ? Nee. Dis haar veiligheid, vrou-alleen op die trein, wat ons laat frons & waarsku & wakker-lê. Liewe Vader - en in reis-terme is dit skaars klipgooi-vêr.
Watter versmorende pre-okkupasie vir 'n vrou om saam te dra - sy is nie veilig in die wêreld nie. Ja, ek weet dis deesdae waar vir almal van ons - mans ook. Maar daar is iets ernstigs verkeerd met 'n samelewing waar vrouens nie veilig kan voel nie. Erger: waar vrouens teikens is. En ons hoef nie voorbeelde hiervan so ver as die verskrikking in Darfur te gaan soek nie...
Wat het geword van "vrouens & kinders eerste"? Bestaan daardie seemanstradisie hoegenaamd nog - dat vrouens & kinders eerste gered moet word, en voorkeur by die reddingsbote kry ? Wat 'n gedagte: dat vrouens & kinders op baie plekke in hierdie skewe wêreld van ons minder konsiderasie kry as wat hulle op die sinkende Titanic sou toekom ...
Hier's die bitter voetnota: Vrouens & kinders kom nog eerste - as teikens. En dalk was dit nog maar altyd so ?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment